Daar zit je dan 6 maanden na het hele gebeuren bij
de revalidatie arts. Met de mededeling dat ze me gaan helpen “EINDELIJK” Maar waarmee precies?! Om het even zo te zeggen, me klaar te stomen
voor de maatschappij. Je moet daarbij niet denken aan de 10km horde ofzo nee
gewone dingen. Wat dan?! Nou bijvoorbeeld dat ik weer naar school kan, rondjes
door de stad kan lopen, uiteten kan gaan ect.
Nu 3 weken begonnen met revalideren en het is
zwaar, heel zwaar. Met name fysiotherapie. We zijn aan het werken aan mijn conditie
(die onder de nul procent is gedaald) en doen aan krachttraining en
spierontwikkeling. In een zaal met muziek, andere mensen en loeiende
apparaten…. Juist een hele onderneming na 6 maanden afgeschermd van de
buitenwereld, alleen “de trap op hoevend” te hebben doorgebracht. Ook al zit ik
na elke sessie weer met spierpijn op de bank, je hoort mij niet klagen. Het is
heerlijk om na 6 maanden weer iets te doen, iets te kunnen doen! Ook al vind ik
het heel zwaar en zal het nog een hele tijd duren voordat ik geen hoofdpijn
meer krijg van de inspanning. Daarnaast doe ik ook aan ergotherapie, het is mij
zelf nog niet helemaal duidelijk wat daar nou de bedoeling van is maar ik
geloof dat het de bedoeling is dat doormiddel van die therapie mijn hersenen
opnieuw leren omgaan met prikkels en leren hoe ze deze prikkels goed moeten verwerken.
Daarnaast moet ik ook naar de een maatschappelijk werkster, die mij onder de
loep moet nemen en kijkt hoe het herstel verloopt, hoe ik de dag zou kunnen indelen
en hoe ik mijn oude leventje weer kan oppakken. Afgelopen vrijdag was mijn
eerste sessie, een prima gesprek over hoe het gaat, familie, de
hersenvliesontsteking ect. Een minder leuk deel van het gesprek was dat ze mijn
eigenlijk aanraden om nog niet met school te beginnen. Laat dit me jullie
uitleggen, de planning was om begin deze maand (sep) te beginnen met school.
Dan zou ik thuis gaan studeren want als ik alleen al met de trein richting
school zou moeten werd het mij al te veel. Maar dat was allemaal geen probleem,
maar zoals jullie in mijn vorige herstel update hebben kunnen lezen ging het
niet zo goed met mij begin september. Dus heb ik met school en ouders besproken
om het één maand te verzetten en daarna te kijken of het al mogelijk was. Nu één
maand later, met nieuwe sterkere medicatie voel ik me echt een stuk beter dan
de afgelopen maanden! Ik heb het gevoel dat ik wel met school kan beginnen.
Maar de maatschappelijk werkster dacht daar anders over “als je nog niet
normaal en zonder hoofdpijn mee kan draaien in de maatschappij is het echt niet
verstandig om al te beginnen aan school” “Daarnaast heb je 3 keer in de week
revalidatie wat ook al erg zwaar voor je is” Met deze gedachtes ben ik naar huis gegaan en heb ik het er
met mijn ouders over gehad. Is het dan niet mogelijk om het gewoon eerst te
proberen... dacht ik bij mezelf, maar uiteindelijk weet ik dat ik mezelf veel
druk op zal leggen, als ik me ergens in vastbijt dan moet en zal het gebeuren.
En daar heb ik op dit moment de energie niet voor en zeker de behoefte niet
aan. Dus zijn wij helaas tot de conclusie gekomen dat er misschien wel wat
inzit. Ik moet eerst een boodschap kunnen doen of normaal door de stad kunnen
lopen voordat ik mij stort op het laatste en moeilijkste deel van mijn
opleiding. Je kan je voorstellen dat deze beslissing voor mij erg heftig was,
want hoe raar het misschien ook klinkt ik had echt weer zin om te beginnen, om
mijn diploma te halen, het af te ronden, verder te kunnen met mijn leven. Heb
er nog steeds veel moeite mee maar naar veel overleg moest ik het toch maar
afzeggen. Nu is de bedoeling dat ik de aankomende 4 maanden hard aan de gang ga
met revalideren om ervoor te zorgen dat ik in Januari zeker weten de laatste
maanden van mijn opleiding kan afmaken.
Liefs,
Lara
Geen opmerkingen:
Een reactie posten