Even voorstellen

Hoi, en welkom op mijn blog “Snapshotroad.blogspot.com”

In deze blogpost is het de bedoeling dat ik mezelf ga voorstellen zodat jullie mij als blogger een beetje leren kennen, maar ondertussen zit ik toch al minstens 10 minuten naar een lege bladzijde te staren….  Terwijl er in mijn hoofd de vraag ronddwaalt hoe begin je zoiets, ik als persoon met dyslexie (waarvoor ik me nu alvast verontschuldig, want die taalfouten gaan er zeker komen) die dus niet alleen niet goed is in de Nederlandse taal maar ook nog helemaaaaal geen ervaring heeft met het schrijven van verhalen, na zit te denken over een opzetje. Oke, laten we dan maar gewoon ouderwets bij het begin beginnen.

Op een droge donderdag in februari, om wat duidelijker te zijn 6 februari 1992 werd er zowaar een tweeling geboren in het ziekenhuis in Den Helder. Deze meisjes tweeling  werden genoemd Lara Lisette en Linda Melissa.  Ik “Lara” groeide op tot een 20 jarige student toerisme aan het Regio college in Zaandam, en was een perfectionistische, gezellige, enthousiaste, beetje gekke, soms onzekere maar vooral life lovend persoon! Dat ben ik uiteraard nog steeds maar in Maart 2012 (net nadat mijn 20^ste verjaardag uitbundig gevierd was met vriendinnen) sloeg het nootlot toe. Toen volop in het levenstaand en bezig met de laatste 3 maanden van mijn opleiding werd ik geveld door hevige koorts, hoofdpijn, nekpijn en misselijkheid, na een aantal dagen van zorg en welzijn door huisartsen en familie werd ik overgedragen aan het ziekenhuis en bleek ik een hersenvliesontsteking te hebben. Iets wat als je er te laat bij bent levensbedreigend kan zijn. Wij waren net op tijd, mijn lichaam was al teken van disfunctioneren aan het vertonen toen ik uiteindelijk werd opgenomen.

Op het moment dat het allemaal gebeurde begreep ik zelf niet goed wat het inhield en de 11 achtereenvolgende dagen in het ziekenhuis eigenlijk ook niet. Gedurende deze 11 dagen ben ik behandeld met verschillende medicijnen en begon ik weliswaar wat op te knappen.  En uiteindelijk na alle medicijn kuren die waren afgerond was het tijd om thuis verder aan te sterken en te herstellen. Dus ik vertrok met familie richting huis met in mijn achterhoofd het deskundig geformuleerd antwoord van de dokter dat ik binnen 5 weken wel weer zodanig opgeknapt zou zijn dat ik wel weer de draad van het leven kon oppakken. Nu 5 maanden verder en nog “bijna” geen enkele stap opgeschoten in mijn herstel, besef ik heel goed wat het allemaal inhoud en wat voor inpakt het heeft op mijn leven. Hier zal ik niet teveel over uitbreiden maar laat ik het zo zeggen al mijn dromen, ideeën, toekomstplannen, hobby’s ect zijn in een keer niet meer mogelijk…… Nu hoor ik jullie denken “je moet het niet zomaar opgeven”  dat deed ik ook zeker niet want zo zit ik niet in elkaar, maar na 5 maanden van herstel begin je te beseffen dat je veel klachten die je nu nog heb waarschijnlijk nooit meer zullen verdwijnen en de dingen die ik wilde, van droomde, gewoon niet meer mogelijk zijn. Dit klinkt natuurlijk allemaal heel heftig en dat is het ook wel, maar ik heb alle moed bij elkaar geraapt en deze blog opgericht om nieuwe dromen, ideeën, toekomstplannen ect te herontdekken en het beste te maken van alles wat ik heb meegemaakt en vooral ook vastbesloten om hier zo goed mogelijk uit te komen. En deze blog is de manier om mijn verhaal en de dingen die mij op dit moment bezighouden te kunnen delen. En ook al zal niemand het ooit lezen het is voor mij een uitlaatklep om op een creatieve leuke manier mijn verhaal kwijt te kunnen en om vanaf nu te bouwen aan een nieuwe toekomst. Te beginnen met de start van mijn revalidatie proces in het ziekenhuis deze week, met de hoop dat ik sneller zal herstellen.

Liefs,

Lara