Nadat ik al 3 maanden wist dat mijn haar te lang was, veel te veel dode punten bevatte en gewoon niet meer in model zat en dus nodig geknipt moest worden. Heb ik afgelopen week eindelijk de kapper gebeld om een thuisafspraak te maken. Ik ben wat mijn haar betreft nogal panisch, mijn motto luid ook "Als je haar maar goed zit!" En als dat dus niet het geval is dan.. nou je begrijp wel wat er dan gebeurt, DEPRESSIE! Oke nouja, zo erg zal het ook niet komen maar ongelukkig ben ik dan zeker wel een paar dagen. Daarom kan ik toch wel stellen dat ik een zeker angst heb voor de kapper. Afijn, de kapper kwam aan huis en was lekker aan de knip en je weet vast al wat er gaat komen, ik was niet blij met het resultaat! Ik vond het te kort!!! "ik vond" zet ik er dan ook bij want mijn moeder hield stug vol dat er bijna niks af was, wat dus wel zo was!! De voor plukken waren veel te kort, mijn haar had weer (te) veel volume, het was zo kort dat ik me haar niet meer in een staart kon doen!!! Drama dus! Dan krijg je opmerkingen "het groeit toch weer aan" en "je moet er gewoon even aan wennen" die je dus niet wil horen.
Ik was dus een paar dagen best wel ongelukkig totdat ik op mijn prikbord de volgende quote zag hangen:
"Sometimes i have to remind myself that i don't have to do what everyone else is doing"
Daar begon ik over na te denken, waarom vond ik me haar eigenlijk niet mooi? En ik kwam eigenlijk tot een verbijsterende conclusie, ik was niet blij met mijn haar omdat ik volgens mezelf niet meer voldeed aan het ideaal beeld : Lang, dik, golfend, zacht krullen haar a la Pretty little liars / Gossip girl. BAM dat sloeg wel in als een bom, ik was dus niet blij met mezelf omdat ik er nu niet uitzag als iedereen, daar komt het dus op neer. Toen bedacht ik, maar waarom wil ik zo graag op iemand anders lijken als ik ook mezelf kan zijn?!? Wauw... en toen ik tot die conclusie kwam heb ik me eigenlijk helemaal geen zorgen meer gemaakt om mijn nieuwe kapsel en kan ik zeggen dat ik er nu zelfs erg blij mee ben!
Hebben jullie ook wel eens van dit soort momenten?
Liefs,
Lara
"Love the little things in life"
Daar begon ik over na te denken, waarom vond ik me haar eigenlijk niet mooi? En ik kwam eigenlijk tot een verbijsterende conclusie, ik was niet blij met mijn haar omdat ik volgens mezelf niet meer voldeed aan het ideaal beeld : Lang, dik, golfend, zacht krullen haar a la Pretty little liars / Gossip girl. BAM dat sloeg wel in als een bom, ik was dus niet blij met mezelf omdat ik er nu niet uitzag als iedereen, daar komt het dus op neer. Toen bedacht ik, maar waarom wil ik zo graag op iemand anders lijken als ik ook mezelf kan zijn?!? Wauw... en toen ik tot die conclusie kwam heb ik me eigenlijk helemaal geen zorgen meer gemaakt om mijn nieuwe kapsel en kan ik zeggen dat ik er nu zelfs erg blij mee ben!
Hebben jullie ook wel eens van dit soort momenten?
Liefs,
Lara
"Love the little things in life"
Dat doet me denken aan een briefje dat in de wachtkamer bij mijn psycholoog hangt: 'Ooit een normaal iemand ontmoet? En, beviel het?'
BeantwoordenVerwijderen