Herstel update : Afraid of the unknown?

Jawel het was alweer zover, mijn maandelijkse controle bezoek aan de neuroloog was vorige week dinsdag weer werkelijkheid. Ik zal het deze keer kort en bondig houden (of althans dat ga ik proberen) want deze maand gaan jullie meer dan 1x een update van mij lezen en wil je weten waarom leest dan gauw verder. 

Dus afgelopen dinsdag zat ik in de wachtkamer met mijn maatschappelijk werkster van de revalidatie afdeling want mijn ouders waren (zijn) helaas door persoonlijke redenen verhinderd om mee te gaan. Niet erg want ik was blij dat mijn maatschappelijk werkster mee wilde, het is altijd handig dat er iemand die verstand heeft van medische zaken met je meegaat en daarbij vind ik het zelf wel erg fijn dat er een ander luisterend oor bij deze belangrijke gesprekken aanwezig is. Afijn na ruim 1 uur uitlooptijd waren we dan eindelijk aan de beurt en was het tijd om voor eens en altijd duidelijk te maken dat dit niet de manier is om mij beter te maken. Feit is helaas dat ik door de medicijnen die ik nu ongeveer 7 maanden slik niet meer geholpen word en dus nog steeds verhinderd ben om mee te draaien in de maatschappij. Kortom ik ga gewoon niet eens een centimeter vooruit in mijn herstel, en na 12 maanden kan ik wel zeggen dat ik er aardig klaar mee ben. Goed, toen dat goed en wel duidelijk gemaakt was, was het natuurlijk tijd voor hoe nu verder?! Ik wist nog van de vorige keer dat een draine een grote rol zou kunnen spelen in het vervolg van mijn herstel, met natuurlijk een ruggenprik vooraf om te kijken of de druk in mijn hoofd (veroorzaakt door het hersenvocht) nog steeds te hoog is of niet. 

Het verlossende woord kwam vrij snel na dat ik mijn betoog over hoe het gaat had gehouden. We gaan een MRI scan doen om te kijken of je hersenschaden hebt opgelopen als gevolg van de hersenvliesontsteking en de verhoogde druk waarmee je de 5 maanden daarna nog hebt gelopen....

Mijn reactie was WAT?!?! Goh jeetje daar schrik je wel van hoor, hij had het nog nooit, echt nooit over hersenschade gehad. Maar na wat uitleg van de neuroloog begon het me wel beangstigend logisch in de oren te klinken. Jeetje dat ga je toch niet menen gewoon. 

Dus dit is het plan, al vrij snel namelijk aankomende vrijdag moet ik voor de MRI scan en de 2 weken erop hoor ik de uitslag, waarvan ik natuurlijk ga hopen dat het allemaal heel erg meevalt. Na de MRI scan en de uitslag gaan we nog een ruggenprik doen om naar mijn hersendruk te kijken. En uiteindelijk moet uit deze twee ingrepen een diagnose gesteld worden en hoor ik waarom ik niet herstel en wat er met me aan de hand is en vooral wat de volgende stappen zijn in mijn herstel. Is dat een draine, is dat leren leven met een handicap of is dat door middel van revalidatie toch helemaal herstellen?! In de aankomende maanden gaat dit allemaal duidelijk worden, en ik kan wel vertellen dat ik aan de ene kan blij ben dat er nu dan eindelijk uitsluitsel gaat komen maar aan de andere kant ik echt heel erg nerveus ben. 

I keep you posted.

Liefs,

Lara

"Love the little things in life"